Complimenten

Hoi!

Dank aan gastblogger Jozephine !

ComplimetenComplimenten. We willen ze allemaal, maar vaak weten we niet hoe we er mee om moeten gaan. En ze zelf geven, wordt vaak vergeten. Wanneer ik er over nadenk, heb ik hele fijne momenten beleefd door een compliment. Er schiet mij het volgende te binnen: Ik was dirigente van een jongerenkoor. Elk jaar werd er een korenfestival georganiseerd in één van de kerken van de deelnemende koren. Deze koren kwamen uit onze stad of uit de nabijgelegen dorpen. Wat een feest was het elke keer. Onze dirigent was druk met een studie bezig en kon niet aanwezig zijn tijdens het festival.
Gelukkig wist hij dit ruim van te voren en in overleg werd er besloten, dat ik tijdelijk het stokje zou overnemen. Joh, wat was ik nerveus op die dag. Mijn vader was al ziek, maar kon er gelukkig toch bij zijn. We zongen de sterren van de hemel en ik was zo trots op wat we hadden neergezet. Bijna aan het einde van ons blok met liedjes, zag ik 2 van onze jongens iets doen. Oh nee hè, dacht ik, wat spoken die nu weer uit. Ze haalden nog al eens grapjes uit. Maar niets was minder waar. Eén van de twee haalde een enorme bos fresia’s tevoorschijn (ik geloof dat het er wel 100 waren) en gaf deze aan mij als blijk van waardering voor mijn inzet, namens het hele koor. Ik was zo ontroerd door het gebaar. Daar had ik het natuurlijk niet voor gedaan, maar wauw wat was ik trots.
Het krijgen van het compliment was al fijn, maar om het te krijgen ten overstaande van een kerk vol mensen, maakte het nog intenser. Ik weet nog dat ik iets zei van: maar dat hoeft toch helemaal niet?
complimentenEn dat bedoel ik dus. We genieten van het compliment, maar bagatelliseren vaak de reden. Zeg toch gewoon: Dankjewel!
Tijdens een ander festival dat ons koor organiseerde was ik ondertussen de vaste dirigent van het koor geworden. Ik had mijn technieken zelf aangeleerd door goed naar mijn dirigenten te kijken. Na afloop van ons optreden werd ik aangesproken door een koorlid: je hebt net toch een mooi compliment gekregen! Ze had een docent van de Muziek Pedagogische Academie gesproken en die had gedacht, dat ik een professional was, zo goed had ik staan te dirigeren. Wat een gaaf compliment was dat. Groter kun je toch niet krijgen als amateur? Ik heb de man opgezocht en hem bedankt. Toen kon ik het gelukkig wel. Ik begrijp ons mensen vaak niet als het gaat om complimenten geven en krijgen.
Waarom is het zo moeilijk, terwijl we het allemaal zo nodig hebben en fijn vinden als we het krijgen? Volgens mij hebben vrouwen hier meer last van dan mannen. Vrouwen geven vaker een compliment, maar kunnen ze maar moeilijk ontvangen, terwijl mannen ze niet vaak geven en gewoon bedankt kunnen zeggen als ze er 1 krijgen. Toch weer zo’n Venus – Mars ding, denk ik.
Ik heb het er wel eens met een vriendin over gehad. Zij kan moeilijk een compliment ontvangen. Ze zwakt hetgeen ze gedaan of betekent heeft af. Moet ze niet doen, heb ik gezegd. Sta open voor de woorden of het gebaar van de ander. Wees dankbaar, blij en geniet er van. Dat voelt zo verrekte goed.
complimenten xandrasplace.nlAl 14 jaar is het op 1 maart in Nederland “Nationale Complimentendag”. Niet dat ik dat al 14 jaar wist, maar sinds een jaar of 3 heb ik iets van “oh ja” als ik er op de radio het een en ander over hoor.
Natuurlijk kunnen we het gemis aan waardering in ons werk (betaald of vrijwillig) en in onze (privé) relaties niet met één dag “extra aandacht” oplossen, maar het kan geen kwaad er eens een dag (wat langer) bewust bij stil te staan. William James (Amerikaanse psycholoog 1842-1910) zei het al: “De diepst menselijke behoefte is de behoefte om gewaardeerd te worden”.

Facebook:

Aandacht

Beste allemaal,

Jozephine vind het leuk om te bloggen! Dat weten jullie inmiddels wel. 🙂
Zij zal dus voortaan zo nu en dan iets leuks voor ons schrijven over een onderwerp dat haar aanspreekt. Vandaag heeft ze het over AANDACHT!

Zo zeg, wat is het moeilijk om je aan een voornemen te houden.
Ik had me vorige week voorgenomen om elke dag iemand oprechte aandacht te geven en een compliment te geven. Mmm, ik heb het idee, dat me dat niet elke dag is gelukt. Is mijn doel nu mislukt? Of moet ik het meer als een traject zien, omdat het een wijziging in mijn gewoonte is? Een gewoonte leer je je tenslotte aan en leren kost tijd. Ik geef mezelf het voordeel van de twijfel en zie mijn voornemen als een bouwproject. Een huis staat ook niet in 1 tel, toch?
Misschien zou ik elke dag eens rustig moeten gaan zitten om terug te denken aan de dag en wat ik allemaal gedaan en gezegd heb tegen mensen. Het zou zo maar kunnen, dat ik wel complimenten geef, maar het niet altijd als moment opsla.
aandacht1Ik stond van de week met mijn dochter in de badkamer en ik vertelde haar, dat ik naar haar wedstrijd zou komen. Deze wedstrijd was aan de andere kant van het land en ik had haar op voorhand gezegd, dat het niet zeker was of ik kon komen (einde van de maand en kan de tank nog een gevuld worden)
Toen ik dus zei, dat ik er zou zijn, schoot ze vol. Ik had niet gedacht, dat het haar zoveel zou doen, of ik wel of niet er bij zou zijn. We hebben geknuffeld en gelachen en pas later nu bedenk ik me, dat dit dan geen compliment geven was, maar wel oprechte aandacht. Het was zo geweldig om dit voor haar te kunnen doen. Het vroege opstaan, de lastige wegomleiding en de lange reistijd vallen in het niet bij haar emotie. Hoe mooi is dat.
Als het gaat om oprechte aandacht, dan denk ik ook aan ansichtkaarten. Met het versturen van een vakantiekaart laat je een ander weten, dat je ondanks de afstand toch aan hem of haar denkt. Datzelfde geldt voor een verjaardagskaart. Ik betrap mezelf er op, dat ik soms snel een Facebook berichtje of een WhatsAppje stuur in plaats van een echte kaart. Het allerfijnste om te krijgen vind ik een handgeschreven kaartje met lieve woorden van de afzender en dat zo maar tussendoor. Mijn zus en nichtje zijn daar heel goed in. Ik bewonder hen daarom. Ik zou willen, dat ik dat ook deed. Ik stuur dan toch maar weer een WhatsApp als dankjewel. De slogan voor de PTT ooit “Een kaartje sturen: kleine moeite, groot plezier” gaat vaak door mijn hoofd, maar de extra kosten passen gewoon niet meer in mijn weekbudget. Best jammer eigenlijk, want als ik een kaartje zo enorm waardeer, dan zullen andere mensen dat ook zeker doen. Dus mocht je in de gelegenheid zijn om iemand met een echte kaart een handgeschreven berichtje te sturen, omdat je genoten hebt van een optreden, hem of haar een hart onder de riem wil steken, veel succes met een nieuwe baan wilt wensen of gewoon om te zeggen, dat je hem of haar waardeert om wie hij of zij is: DOEN!
Aandacht Xandrasplace.nlDoor dit te schrijven – en regelmatig terug te lezen – hoop ik ook hiermee aan de slag te gaan. En mocht het niet mogelijk zijn om een kaart te sturen, dan blijven het voorlopig Facebook berichtjes en WhatsAppjes, maar hé, dat is altijd meer dan niets toch? Het gemak van deze Social Media moet ik dan ook waarderen. Anders had ik helemaal niets van me laten horen.
Een blijk van persoonlijke aandacht kreeg ik ook afgelopen donderdag. Het was landelijke secretaresse dag en bij binnenkomst in mijn kantoor stond er een klein bosje gerbera’s op mijn bureau. Het gebaar vond ik super lief, want ik werk er 3 uur per week en dan waren het ook nog eens mijn lievelingsbloemen. Ik heb mijn werkgeefster oprecht bedankt. Klein gebaar, groot plezier. Was dat ook niet ooit eens een slogan van het een of ander? Ik weet niet meer waarvan. Mocht jij het weten, laat het me dan even weten, goed?