Beste allemaal,

Jozephine vind het leuk om te bloggen! Dat weten jullie inmiddels wel. 🙂
Zij zal dus voortaan zo nu en dan iets leuks voor ons schrijven over een onderwerp dat haar aanspreekt. Vandaag heeft ze het over AANDACHT!

Zo zeg, wat is het moeilijk om je aan een voornemen te houden.
Ik had me vorige week voorgenomen om elke dag iemand oprechte aandacht te geven en een compliment te geven. Mmm, ik heb het idee, dat me dat niet elke dag is gelukt. Is mijn doel nu mislukt? Of moet ik het meer als een traject zien, omdat het een wijziging in mijn gewoonte is? Een gewoonte leer je je tenslotte aan en leren kost tijd. Ik geef mezelf het voordeel van de twijfel en zie mijn voornemen als een bouwproject. Een huis staat ook niet in 1 tel, toch?
Misschien zou ik elke dag eens rustig moeten gaan zitten om terug te denken aan de dag en wat ik allemaal gedaan en gezegd heb tegen mensen. Het zou zo maar kunnen, dat ik wel complimenten geef, maar het niet altijd als moment opsla.
Ik stond van de week met mijn dochter in de badkamer en ik vertelde haar, dat ik naar haar wedstrijd zou komen. Deze wedstrijd was aan de andere kant van het land en ik had haar op voorhand gezegd, dat het niet zeker was of ik kon komen (einde van de maand en kan de tank nog een gevuld worden)
Toen ik dus zei, dat ik er zou zijn, schoot ze vol. Ik had niet gedacht, dat het haar zoveel zou doen, of ik wel of niet er bij zou zijn. We hebben geknuffeld en gelachen en pas later nu bedenk ik me, dat dit dan geen compliment geven was, maar wel oprechte aandacht. Het was zo geweldig om dit voor haar te kunnen doen. Het vroege opstaan, de lastige wegomleiding en de lange reistijd vallen in het niet bij haar emotie. Hoe mooi is dat.
Als het gaat om oprechte aandacht, dan denk ik ook aan ansichtkaarten. Met het versturen van een vakantiekaart laat je een ander weten, dat je ondanks de afstand toch aan hem of haar denkt. Datzelfde geldt voor een verjaardagskaart. Ik betrap mezelf er op, dat ik soms snel een Facebook berichtje of een WhatsAppje stuur in plaats van een echte kaart. Het allerfijnste om te krijgen vind ik een handgeschreven kaartje met lieve woorden van de afzender en dat zo maar tussendoor. Mijn zus en nichtje zijn daar heel goed in. Ik bewonder hen daarom. Ik zou willen, dat ik dat ook deed. Ik stuur dan toch maar weer een WhatsApp als dankjewel. De slogan voor de PTT ooit “Een kaartje sturen: kleine moeite, groot plezier” gaat vaak door mijn hoofd, maar de extra kosten passen gewoon niet meer in mijn weekbudget. Best jammer eigenlijk, want als ik een kaartje zo enorm waardeer, dan zullen andere mensen dat ook zeker doen. Dus mocht je in de gelegenheid zijn om iemand met een echte kaart een handgeschreven berichtje te sturen, omdat je genoten hebt van een optreden, hem of haar een hart onder de riem wil steken, veel succes met een nieuwe baan wilt wensen of gewoon om te zeggen, dat je hem of haar waardeert om wie hij of zij is: DOEN!
Door dit te schrijven – en regelmatig terug te lezen – hoop ik ook hiermee aan de slag te gaan. En mocht het niet mogelijk zijn om een kaart te sturen, dan blijven het voorlopig Facebook berichtjes en WhatsAppjes, maar hé, dat is altijd meer dan niets toch? Het gemak van deze Social Media moet ik dan ook waarderen. Anders had ik helemaal niets van me laten horen.
Een blijk van persoonlijke aandacht kreeg ik ook afgelopen donderdag. Het was landelijke secretaresse dag en bij binnenkomst in mijn kantoor stond er een klein bosje gerbera’s op mijn bureau. Het gebaar vond ik super lief, want ik werk er 3 uur per week en dan waren het ook nog eens mijn lievelingsbloemen. Ik heb mijn werkgeefster oprecht bedankt. Klein gebaar, groot plezier. Was dat ook niet ooit eens een slogan van het een of ander? Ik weet niet meer waarvan. Mocht jij het weten, laat het me dan even weten, goed?